در حالی که برخی از معماران دارای یک سبک خاص هستند، رنزو پیانو به دنبال استفاده از ایده های منسجم در پروژه های فوق العاده متفاوت است. ساختمان های او به همان اندازه که به دلیل تأثیر فردی خود به اندازه تنوع در مقیاس، متریال و فرم آنها را تحت تأثیر قرار می دهد.
پیانو با رمزگذاری مرکز پمپیدو در پاریس که توسط نیویورک تایمز به عنوان ساختمانی توصیف شده است که «دنیای معماری را زیر و رو کرد» به شهرت بین‌المللی رسید. از آن زمان، او به ساخت بسیاری از فضاهای فرهنگی برجسته، از جمله بال مدرن مؤسسه هنر شیکاگو ادامه داده است. بازسازی و گسترش کتابخانه مورگان در نیویورک. و اخیراً، موزه هنر آمریکایی ویتنی، یک سازه 9 طبقه نامتقارن در منطقه Meatpacking منهتن با گالری‌های سرپوشیده و بیرونی. در نیویورک و لندن، لمس رنزو همچنین با برج های ساختمان نیویورک تایمز و شارد، بلندترین ساختمان اتحادیه اروپا، خط افق را تغییر داده است.
این کتاب از اوزاکا، ژاپن، به برن، سوئیس، و از طریق بسیاری از شهرها، سازه‌ها و جزایر بین‌المللی سفر می‌کند تا دامنه خیره‌کننده رپرتوار Renzo Piano را کشف کند. از پومپیدو «درون به بیرون» تا پوسته‌های هوای مرکز فرهنگی Tjibaou در نومئا، کالدونیای جدید، این سفری هیجان‌انگیز در زیبایی معماری است، جایی که به قول خود پیانو، «هر بار مانند شروع زندگی است. دوباره همه چیز.
