عتقاد مستمر دیوید هاکنی به اهمیت پرتره و مهارت وی در ایجاد حس ارتباط نزدیک بین هنرمند، نظاره‌گر و بیننده منجر به ایجاد برخی از محبوب‌ترین آثار دوران پس از جنگ شده است. از دهه 1950 به بعد، ماندگارترین موضوع هاکنی، در نقاشی ها، طراحی ها، کلاژها و عکس ها، مربوط به افراد بسیار نزدیک به او و همچنین خودش بوده است. این آثار روایت‌هایی از روابط زندگی‌نامه‌ای هستند: داستان‌های صمیمی و غالباً شدید زندگی این هنرمند را منعکس می‌کنند. آنها همچنین راه‌های رسمی متفاوتی را برای بازنمایی گذر زمان و در عین حال سکون اجتناب‌ناپذیر اما شگفت‌انگیز پرتره‌ها بررسی می‌کنند. این آثار شامل سکانس‌های جذابی است که او برای چندین دهه از مادرش یا هنری گلدزالر یا سلیا بیرتول نقاشی می‌کند. ویژگی‌های ویژه‌ای که به تصویر عاشقان وابسته است. و طیفی از افراد مشهور، نویسندگان و هنرمندان - بیلی وایلدر، آرمیستد ماوپین، دبلیو. آودن، هنری مور، کریستوفر ایشروود - که بخشی از یک زندگی بسیار کامل بوده اند. متن یک منتقد و متصدی برجسته اروپایی این نکته را تقویت می کند که این هنرمند بسیار محبوب انگلیسی الاصل، که آمریکا را خانه دوم خود کرد، به چهره ای جذاب در سراسر جهان تبدیل شده است.