رافائل (1483-1520) مهمترین هنرمند رنسانس عالی ایتالیا در کنار میکل آنژ و لئوناردو محسوب می شود. او در طول عمر کوتاه خود حدود یکصد نقاشی و نقاشی های دیواری متعدد، از جمله نه دوره دیوارنگاری، را با موضوعات متنوعی خلق کرد. رافائل یک یادگیرنده خستگی ناپذیر بود، که برای او نه می‌توان ایستاد، نه تکرار راه‌حل‌های آزموده‌شده، بلکه فقط رانش مداوم تخیل پایان‌ناپذیر به جلو بود. او موضوع اصلی خود، تجربه رؤیایی فیض الهی را به واقعیت تصویری قابل مشاهده تبدیل کرد. این کار بالغ او در رم و بالاتر از همه نقاشی های دیواری در کاخ واتیکان بود که جایگاه او را در تاریخ هنر تضمین کرد. استادی رافائل که حتی در زمان حیات خود به عنوان مدرن ترین هنرمند زمان خود تحسین شده بود، راه را برای منریسم و دوران باروک هموار کرد.