آلیستر فاکس تئوری بازنمایی ادبی و سینمایی را از دریچه علوم عصب شناختی و شناختی ارائه می کند تا ریشه های داستان سرایی و تمایل ما به جهان های تخیلی را درک کند. فاکس معتقد است که داستان عمیقاً توسط احساسات و ظرفیت انسان برای تفکر استعاری شکل گرفته است. تصاویر ادبی و متحرک واکنش عاطفی را با بخش شناختی مغز پل می‌کنند. فاکس در اقدامی رادیکال برای پیوند علوم اعصاب با روانکاوی، تجربه تفسیری را به عنوان راهی برای رسیدن به تعادل عاطفی شخصی با کار بر روی مسائل زندگی‌نامه‌ای در قالبی خیالی پیش‌زمینه می‌کند.