رنزو پیانو با طراحی مشترکش از مرکز پمپیدو در پاریس که توسط نیویورک تایمز به عنوان ساختمانی توصیف شده است که «دنیای معماری را زیر و رو کرد» به شهرت بین‌المللی رسید. از آن زمان، او به ساخت فضاهای فرهنگی نمادین مانند بال مدرن مؤسسه هنر شیکاگو و اخیراً، موزه هنر آمریکایی ویتنی، یک سازه 9 طبقه نامتقارن در منطقه Meatpacking منهتن با گالری‌های سرپوشیده و بیرونی ادامه داده است. در لندن، لمس پیانو نیز با شارد، خط افق را تغییر داده است.

در سن 84 سالگی، استاد ایتالیایی تمام اشتیاق و مهربانی خود را حفظ می کند - و فهرست اخیر او بیش از هر زمان دیگری چشمگیر است. همانطور که او به نویسنده گفت: «فکر می‌کنم در یک سن خاص، می‌توان فهمید که فرانسوی‌ها آن را «fil rouge» می‌نامند، نوعی نخ قرمز که در طول زمان یک ساختمان را به ساختمان دیگر مرتبط می‌کند. در مورد من، من معتقدم که در مورد سبکی و هنر ساختمان است. از موزه های تازه ساخته شده در آتن و سانتاندر؛ کارهای در حال انجام در لیسبون، لندن، تورنتو و ژنو. برای پروژه های بشردوستانه مانند بیمارستان جراحی کودکان اورژانس در انتبه، اوگاندا، و آسایشگاه کودکان در بولونیا، ایتالیا، حرفه پیانو یک سفر هیجان انگیز از طریق زیبایی و جوهر معماری است.