در نیمه دوم قرن نوزدهم، پل سزان (1906-1839)، در حومه‌های سرسبز نزدیک اکس‌آن پروونس، به‌طور مشغله‌ای بر روی مناظر و طبیعت‌های بی‌جان که به لنگر هنر مدرن تبدیل می‌شوند، می‌چسبید. او با رنگ آمیزی فشرده و شدید و رویکردهای جدید جسورانه به نور و فضا، راه را از امپرسیونیسم به جنبش های تعیین کننده اوایل قرن بیستم هدایت کرد و به قول ماتیس و پیکاسو، «پدر همه ما» شد.
