این کتاب تحلیلی به موقع از رابطه بین جاز و فناوری های ضبط و پخش در اوایل قرن بیستم ارائه می دهد. تاریخ های جاز به طور سنتی دارای ویژگی های ممتازی مانند اصالت، طبیعی بودن و خودانگیختگی هستند، اما برای انجام این کار، جایگاه جاز به عنوان یک هنر مدرنیستی و مکانیزه که در کنار تصویر متحرک و فرهنگ های بصری تکامل یافته است، نادیده گرفته می شود. جاز به‌عنوان زبان بصری نشان می‌دهد که تصویر متحرک برای درک ما از مادی بودن جاز بسیار مهم است. این کتاب با تمرکز بر انیمیشن مستقیم لن لی، فیلم تجربی Gjon Mili از اجرای نوازندگان و سریال Jazz 625 بی‌بی‌سی، بر فیلم و تلویزیون تأکید دارد که «صدای شگفت‌انگیز» را از طریق نوآوری رسمی و نه ساختار روایی منتقل می‌کند. نیکلاس پیلای به دنبال اصلاح واژگان انتقادی جاز و فرهنگ بصری است، در حالی که استدلال می کند که جاز هرگز فقط یک صدای جدید نبوده است. همچنین روش جدیدی برای دیدن جهان بود.