موریس بلانشو و تئودور دبلیو. آدورنو از دشوارترین و همچنین عمیق‌ترین متفکران زیبایی‌شناسی قرن بیستم هستند. در حالی که روش‌ها و دیدگاه‌های آن‌ها به‌طور گسترده‌ای متفاوت است، اما نگرانی‌شان در مورد منفی بودن اثر هنری از نظر تجربه آن است. و امکان یا بیان انتقادی آن نهیلیستی است و نه بدبینانه، بلکه مربوط به وضعیت اثر هنری و استقلال آن در رابطه با زمینه یا تجربه آن است زیبایی‌شناسی پساکانتی و اگرچه نشان می‌دهد که هنر چگونه احتمالات انتقادی را بیان می‌کند، اما نشان می‌دهد که هنر دارای ابهامی غیرقابل تقلیل است، به طوری که معنای آن همیشه می‌تواند خود را نفی کند از آنجایی که منفی بودن اثر به معنای بیشتر معقول و تجربی بودن، زیبایی‌شناختی می‌شود، و با انجام این کار، زبان اثر ادبی به شکلی از تفکر تبدیل می‌شود که مادیت را قادر می‌سازد در ابهام آن اندیشیده شود.
ویلیام اس. آلن در مجموعه‌ای از خوانش‌های غنی و متقاعدکننده نشان می‌دهد که چگونه یک شیوه تفکر بدیع و دقیق در نوشته‌های اولیه بلانشو پدید می‌آید و چگونه زیبایی‌شناسی آدورنو به رابطه‌ای بین زبان و مادیت بستگی دارد که به‌طور گسترده نادیده گرفته شده است. بعلاوه، با بازنگری در مسئله اثر هنری مستقل از نظر ادبی، به یک موضوع اصلی در زیبایی‌شناسی مدرنیستی به عنوان شیوه‌ای از تفکر که انتزاعی و ملموس، دقیق و مبهم است، اهمیت انتقادی و مادی بیشتری داده می‌شود. در حالی که نمونه‌هایی از این نوع نوشته‌ها را می‌توان در آثار بلانشو و بکت یافت، مطالباتی که چنین متن‌هایی از خوانندگان می‌گذارند تنها چالش‌ها و امکاناتی را که استقلال ادبی برای اندیشه ایجاد می‌کند تأیید می‌کند.