در اوایل دهه شصت، جمعیت برای تماشای آیین های تخریب گرد آمدند - از دربی تخریب که در آن ماشین های موقت برای ورزش با یکدیگر تصادف می کردند، تا کنسرت هایی که نوازندگان سازهای خود را از بین می بردند، تا اجرای ماشین های خود ویرانگر که توسط هنرمندان معاصر اجرا می شد. ویرانی، در هر دو جنبه بازیگوش و ترسناک آن، در عصر جدید اتمی همه جا وجود داشت. این سوبژکتیویته پیچیده نه تنها راهی برای مردم برای یافتن کاتارسیس در میان ترس از نابودی و آسیب های پس از جنگ، بلکه نمونه پیچیده ای از بحران ایدئولوژیک در زمانی با برخی از اسطوره های سیاسی به شدت متضاد بود.Destruction Rites فرهنگ بصری زودگذر تخریب در دوران پس از جنگ و پیوندهای آن با هنر معاصر را بررسی می‌کند. دربی تخریب را بررسی می کند. بازی ها و اسباب بازی های مبتنی بر جنگ؛ زمین های بازی واقع در سایت های بمب گذاری؛ و افزایش فروش گاراژ، که در آن کالاهایی که برای منسوخ شدن طراحی شده اند و برای انبوه زباله طراحی شده اند، توسط جوامع محلی بازیابی و تغییر کاربری داده می شوند. مونا هادلر به هنرمندانی مانند ژان تینگولی، نیکی دو سنت فاله، مارتا روسلر و ویتو آکونچی نگاه می‌کند تا نشان دهد که چگونه دهه 1960 شاهد تخریب، ساخت‌وساز و برخوردهای روزمره بود که قبلاً هرگز نبود. در دوران اتمی، چه در حوزه عمومی و چه در موزه‌های هنری، تخریب می‌توانست به یک نیروی سازنده تبدیل شود و اشیاء هنری و اجراها اغلب بین این دو در نوسان هستند.