شکل غالب هنر تصویری عثمانی تا قرن هجدهم، مینیاتورها به طور سنتی به عنوان بازتاب دهنده زمینه‌های اجتماعی-تاریخی، دغدغه‌های زیبایی‌شناختی و ذائقه هنری دورانی که در آن تولید شده‌اند مورد مطالعه قرار می‌گرفتند. بیگم اوزدن فیرات به جای آن بازخوانی ریشه ای مینیاتورهای قرن هفدهم و هجدهم را در پرتو نظریه انتقادی معاصر پیشنهاد می کند و رویارویی بیننده با تصویر را برجسته می کند. رویارویی با مینیاتور عثمانی از مفاهیم معاصری مانند نگاه، قاب/قاب‌بندی، خواندن و بازخوانی استفاده می‌کند و از متفکرانی مانند والتر بنجامین، رولان بارت و ژیل دلوز استفاده می‌کند تا عاملیت فرهنگی پر جنب و جوش نقاشی‌های مینیاتوری را ایجاد کند. فیرات با تحلیلی که هم موقعیت های اجتماعی و سیاسی را که این مینیاتورها در آن نقاشی شده اند روشن می کند و هم بر ارتباط معاصر این مینیاتور تأکید می کند، یک بازتصور جدید مهم از این هنر ارائه می دهد.