هنر مدرن و معاصر ایران غالباً توسط مؤسسات تجاری به‌عنوان تزئینی یا قومی شناخته شده است و از این رو بر خوشنویسی و زنان محجبه تمرکز می‌شود. در سطح علمی، آن را به عنوان اظهار نظر در زمینه اجتماعی-سیاسی کشور توصیف کرده اند. فرشته دفتری با تلقی هنر ایرانی نه به عنوان کالا و نه تصویری از تئوری، هنر مدرن ایران را به عنوان فضایی دموکراتیک می‌بیند که در آن کثرت‌گرایی - طیفی از سبک‌ها و ایده‌های مختلف - می‌تواند شکوفا شود. این کاوش تاریخی هنر، بینش جدیدی از هنر ایران، از اواخر قرن نوزدهم قاجار، از طریق جنبش سقاخانه در دهه 1960 و به دنیای معاصر ارائه می دهد. در این فرآیند، نویسنده در مورد مفهوم مدرنیسم در یک محیط غیر غربی و معانی در حال تغییر انتزاع نظر می دهد. او هم نگاهی خاص و هم پانوراما از هنر ایران دارد تا مضامین جدیدی مانند تصاحب خرابکارانه هنر سنتی را آشکار کند و در عین حال به مسائل همیشگی تری مانند جنسیت نیز بپردازد. دفتری با تجربه به‌عنوان یک کیوریتور بین‌المللی، نمایندگی‌های هنرمندان ایرانی در خارج از کشور را مرور می‌کند و زوایای مختلفی را که از آن‌ها این هنر را به مخاطبان غربی معرفی کرده است، مورد بحث قرار می‌دهد. او توضیح می‌دهد که چگونه در این فرآیند از موضوعات بحث‌برانگیز دوری کرده، رسانه‌های معاصر را ارزشمند کرده، و رابطه پیچیده بین فرد و امر سیاسی را بررسی کرده است.