مقدمه ای پر جنب و جوش و تاریخچه هنر معاصر بین المللی از سال 1960 تا کنون. به چه معناست؟ آیا واقعاً هنر است؟ چرا اینقدر هزینه دارد؟ در حالی که این پرسش‌ها دائماً درباره هنر معاصر پرسیده می‌شوند، این سؤال‌ها سؤالاتی نیستند که E.H. Gombrich در کتاب اصلی خود «داستان هنر» به آن پاسخ داد. هنر معاصر با آنچه پیش از این بود بسیار متفاوت است. از دهه 1960، جایی که گزارش گامبریچ به پایان می رسد، هنرمندان شروع به کنار گذاشتن اشکال سنتی هنر کردند و شروع به ساختن آثاری کردند که تعریف هنر را زیر سوال می برد. این جایی است که گادفری داستان را انتخاب می کند. تحولات هنر معاصر هیچ خط مستقیمی از پیشرفت یا توالی حرکات را دنبال نکرده است. تونی گادفری با درک این موضوع، روایتی را از یک سری درگیری‌ها و بحث‌های خلاقانه اغلب دراماتیک پیرامون آنچه هنر است یا باید باشد، خلق می‌کند. داستان هنر معاصر از ابژه در مقابل مجسمه و نقاشی در مقابل مفهومی گرفته تا محلی در مقابل جهانی، گالری در مقابل جهان گسترده تر، تاریخچه ای را از نظر تغییرات شدید در زندگی اجتماعی و سیاسی طی شصت سال گذشته دنبال می کند. چگونه انسان بودن را در دنیایی که به نظر می رسد به سرعت تغییر می کند، تجربه می کنیم؟ در بررسی رابطه هنر با این پرسش، گادفری ادعا می کند که صداهای متعددی باید شنیده شود: منتقدان، نظریه پردازان، متصدیان و مجموعه داران، بلکه خود مخاطبان و هنرمندان. کلید کتاب، داستان این است که چگونه این تصور که هنر تقریباً منحصراً توسط مردان سفیدپوست از آمریکای شمالی و اروپای غربی ساخته شده است، به‌طور اساسی واژگون شده است. این کتاب متقاعد کننده و هوشمند، اما هرگز آکادمیک، به ما می گوید که چگونه.