نقاش برزیلی بئاتریز میلازس در آثار پر جنب و جوش خود دو جهان بینی بسیار متفاوت را در هم آمیخته است. ترکیب‌بندی‌های انتزاعی او که می‌توان در ردیف استادان مدرنیست از هانری ماتیس تا بریجت رایلی مشاهده کرد، از رنگ‌ها و نور کشور مادری اش اشباع شده است. نقاشی های او پر از نمادهای زندگی روزمره در برزیل است که به کارناوال، صنایع دستی سنتی و نقوشی از باروک تا پاپ اشاره می کند که همگی با ریتم بصری پرشور طراحی شده اند. فضای رنگارنگ جذابیت عجیب و غریب مقاومت ناپذیری دارد، اما مانند آثار پل گوگن، بهشت شکسته‌ای را می‌یابیم که در آن لحن‌های تیره‌تر و مالیخولیایی‌تر طنین‌انداز می‌شوند، هم در وعده‌های زندگی گرمسیری و هم در وعده‌های انتزاعی مدرنیستی. در جستجوی این تعادل، میلازز تکنیک انتقال ویژه ای را در اواخر دهه هشتاد ابداع کرد، نقوش خود را روی صفحات پلاستیکی نقاشی کرد، آنها را روی بوم چسباند و اجازه داد خشک شوند، و سپس پلاستیک را پس از خشک شدن جدا می کند تا رنگ روی بوم باقی بماند. این روش به هنرمند اجازه می‌دهد تا سطحی را روی سطح لایه‌بندی کند و در جایی بین هاله درخشان و مالیخولیا درخشان به رنگین کمانی دست یابد.