جنبش انقلابی دادا که در بحبوحه خشونت جنگ جهانی اول ظهور کرد، انزجار از تشکیلات را به عنوان نقطه شروع خود گرفت. از سال 1916 تا اواسط دهه 1920، هنرمندان در زوریخ، کلن، هانوفر، پاریس و نیویورک تهاجمی رادیکال را علیه سیاست، ارزش‌های اجتماعی و همنوایی فرهنگی آغاز کردند که آنها را همدست در درگیری ویرانگر می‌دانستند.
هنرمندان دادا هیچ سبک متمایزی نداشتند، بلکه آرزوی مشترکی داشتند که ساختارهای اجتماعی را به اندازه استانداردهای هنری تغییر دهند و منطق و عقل را با چیزهای پوچ، آشفته و غیرقابل پیش بینی جایگزین کنند. تمرین آنها شامل تئاتر تجربی، بازی، صداسازی روده ای، کلاژ، فتومونتاژ، رویه های مبتنی بر شانس، و «آماده» بود، که مشهورترین آن ها ادراری مارسل دوشان، فواره (1917) بود. در سراسر دادائیست ها ظاهر بصری اثر خود را در درجه دوم نسبت به ایده ها و نقدهایی که بیان می کرد، می دانستند. از این نظر، دادا را ممکن است پیشروی اساسی برای هنر مفهومی در نظر بگیریم.
این کتاب با گزیده‌ای از آثار کلیدی از برخی از مشهورترین طرفداران دادا مانند تریستان تزارا، مارسل دوشان، هانا هوچ، کورت شویترز، فرانسیس پیکابیا و من ری، این جنبش فوری، خرابکارانه و مصمم قرن بیستم را معرفی می‌کند. و تأثیر ماندگار آن بر هنر مدرن.
