اگرچه وضعیت سیاسی کنونی در فلسطین جدی‌تر از همیشه است، هنر و فیلم معاصر فلسطین، به طور متناقضی، به طور فزاینده‌ای خنده‌دار می‌شود. کریسولا لیونیس در کتاب «خنده در فلسطین اشغالی»، هم انگیزه پشت این تغییر به سمت خنده و هم پیامدهای آن را تحلیل می‌کند و این خنده را استدلال می‌کند. پاسخی به عدم قطعیت سیاسی و کاهش امید ناسیونالیستی است. او با آشکار کردن نقش حیاتی خنده در پاسخ به شکست روند صلح و اشغال مداوم، پتانسیل طنز را برای تسهیل درک و همدلی در زمان تفرقه آشکار می کند. این اولین کتابی است که مروری ترکیبی از هنر و فیلم فلسطینی ارائه می‌کند و راه‌هایی را نشان می‌دهد که هر دو شکل هنری در پاسخ به لحظات حساس تاریخ فلسطین در قرن گذشته توسعه یافته‌اند. لیونیس استدلال می کند که این لحظات کلیدی هویت جمعی فلسطینی معاصر و به نوبه خود برون داد فرهنگی فلسطین را به طور بنیادی دگرگون کرده است. نقشه برداری از این پیوندهای حیاتی - که با بیانیه بالفور 1917 به توافقنامه اسلو در سال 1993 آغاز شد - او مسیر تاریخی هنر و فیلم فلسطین را بررسی می کند و توضیح می دهد که چگونه شکست روند صلح منجر به گسترش شوخ طبعی در فلسطینی ها شده است.