"مقاله اصلی لیندا نوچلین در مورد زنان هنرمند به طور گسترده ای به عنوان اولین تلاش واقعی برای تاریخ هنر فمینیستی شناخته می شود. او مفهوم "عظمت" را از بین برد، و مفروضات اساسی را که یک "نابغه" با رمزگذاری مرد را در مطالعه هنر متمرکز کرده بود، با بینش بی نظیر و شوخ طبعی حیرت انگیز، پذیرفتن دیدگاه مردانه سفیدپوست را در تاریخ هنر آشکار کرد. فکر می‌کند که نه صرفاً یک شکست اخلاقی، بلکه یک شکست فکری، همانطور که او می‌بیند، زنان را ملزم می‌کند که به طور کامل نهادهای جهان هنر را تخریب کنند و دوباره آنها را بسازند - به عبارت دیگر، به سوی ناشناخته‌ها جهش کنند.
در این نسخه مستقل سالگرد، مقاله نوچلین در کنار ارزیابی مجدد آن، "سی سال بعد" منتشر می شود. «سی سال بعد» که در دوره‌ای از تئوری فمینیستی پر رونق، و همچنین نظریه‌های عجیب و غریب، مطالعات نژادی و پسااستعماری نوشته شده است، بازتابی قابل توجه در مورد ظهور یک قانون کاملاً جدید است. نوچلین با اشاره به جوآن میچل، لوئیز بورژوا، سیندی شرمن و بسیاری دیگر، وضعیت زنان و هنر را با دقت و هوشیاری بی‌نظیر تشخیص می‌دهد. "چرا هیچ زن هنرمند بزرگی وجود نداشته است؟" تبدیل به یک شعار و فریاد تجمعی شده است که در فرهنگ و جامعه طنین انداز شده است. دیور حتی آن را در مجموعه های 2018 خود پذیرفت. در دهه 2020، در زمانی که «برخی ارزش‌های مردسالارانه در حال بازگشت هستند»، پیام نوچلین نمی‌توانست فوری‌تر باشد: همانطور که خودش در سال 2015 بیان کرد، «هنوز راه درازی در پیش است».
با 14 تصویر"
