ساندرو بوتیچلی (1444/45-1510) با حمایت خانواده قدرتمند مدیچی، قانون کارهای سکولار و مذهبی، و کمک به کلیسای بزرگ سیستین، به شهرت رسید. با این حال، پس از مرگ او، کار او برای حدود چهارصد سال تحت الشعاع قرار گرفت. تا قرن 19 بود که نقاش شروع به شناخت عمده هنری-تاریخی کرد. امروزه از بوتیچلی به عنوان شخصیت برجسته رنسانس اولیه فلورانس یاد می شود. آثار سکولار او به نام تولد زهره و پریماورا که بیشتر به عنوان تمثیلی از بهار خوانده می شود، از شناخته شده ترین نقاشی ها در جهان هستند که در جزئیات ظریف، خطوط برازنده و تعادل ترکیب بندی درخشان هستند. ترتیبات او روان و در عین حال آماده، چهره هایش آرام و در عین حال احساسی است. زهره، به‌ویژه، به‌عنوان نماد هنری-تاریخی زیبایی شناخته می‌شود: پوستی رنگ پریده، با ظاهری ظریف، نرم با نویدهای بارور. این مقدمه ضروری، آثار کلیدی از آثار بوتیچلی را برای درک ساختن یک افسانه رنسانس ارائه می دهد. از طریق معروف‌ترین صحنه‌های اساطیری و تمثیلی نقاش، و همچنین آثار مذهبی درخشان او، تسلط بر فیگوراسیون، حرکت و خط را کشف می‌کنیم که الهام‌بخش هنرمندانی از ادگار دگا تا اندی وارهول، رنه ماگریت تا سیندی شرمن بوده است.